Tot iens!

De afgelopen maanden kreeg ik bij de kassa van mijn lokale super telkens de vraag of ik ook restaurantzegels spaarde. (Van die zelfklevende, waar is de tijd gebleven waarin je zelf moest likken en je er een pepermuntsmaak aan overhield?) Die dingen zouden mij dan de mogelijkheid geven om uit eten te gaan, waarbij het diner voor de tweede persoon gratis was. Om de actie kracht bij te zetten, had de super ervoor gekozen om een treurige, slecht afgerokte tafel neer te zetten met een kleedje vol vieze vlekken, met smerige glazen en zeker niet Jan-des-Bouvrie-strak opgedekt. Alsof mijn trek in een restaurantuitje hierdoor zou toenemen en ik dus nog meer boodschappen zou gaan doen om aan genoeg zegeltjes te komen. Het tafeltje werd in de loop der maanden alsmaar treuriger en stond voor mij symbool voor de actie. De zegeltjes heb ik nooit gespaard, ervan gegeten heb ik dus zeker niet.

Misschien naïef, maar ik denk oprecht dat dergelijke acties alleen maar verliezers kennen. De restaurateur ziet dat zijn zaak vol(ler) zit met gasten die, denkt hij, ook zonder de volle zegelkaart regelmatig gaan terugkeren en dan de volle mep betalen. De chef moet zich helemaal sufcalculeren om de inkoopkosten enigszins in bedwang te houden; dat tweede diner levert immers niets op. De bediening krijgt de opdracht zoveel mogelijke drank te verkopen. Daar zit dan de winst, denkt de ondernemer, maar veel gasten trappen daar niet in en houden het bij één glaasje wijn.

En de gast? Van hem kan je je afvragen of hij echt een goed beeld heeft gekregen van de kwaliteiten van de chef. Bovendien is er een grote kans dat hij de bediening nogal opdringerig vond, want ja, die drankjesverkoop vlotte immers niet zo. Hij laat het dan ook vaak bij deze ene keer. Hij wekte die indruk niet, want bij het verlaten van het pand zei hij nog vriendelijk ‘Tot ziens!’. Maar hij bedoelde waarschijnlijk: ‘Tot iens!’ (en liet daar dan ook een minder prettige recensie achter).

– Overigens deed Leon Mazairac, chef-kok Podium onder de Dom in Utrecht, daar onlangs een mooie uitspraak over. “Een recensie schrijven is eigenlijk wel een beetje 2005. Rechtstreeks communiceren is het nieuwe recenseren.” –

Steeds meer horecaondernemers erkennen in ieder geval de opeenhoping van verliezers bij dergelijke restaurantweken en stoppen er dan ook mee. Tel daarbij de toenemende macht van recensiesites op en het is niet zo gek dat steeds meer restaurateurs weer actief eigen paden plaveien om gasten te trekken. De kwaliteit van zowel de restaurateur, chef als bediening moet in ieder geval gewoon goed zijn. Pas als dat op orde is, zeggen gasten oprecht: tot ziens!

Maarten Wessels
Maarten@Wesselstrainingen.nl
Twitter.com/MaartenWessels
Eerder geplaatst op 1 november 2016 © Entree